Mgr. Roger Gryson

Palmzondag 2009

Vandaag vieren wij Palmzondag. Echte palmtakken hebben wij hier niet, maar zo'n buxustakje kan ook uit-stekend daartoe dienen. Het bijzondere van deze takjes is dat ze altijd groen en levend blijven. Of het vriest of sneeuwt, of het hagelt of stormt, deze buxustakjes blijven groen; ondanks alle krachten die het tegenwerken, blijft het palmboompje levend.

Vandaag vieren wij dat Jezus naar Jeruzalem ging. Daar was het klimaat ijzig koud door de arrogantie van de leiders. Hij wist dat hij daar felle tegenwind zou onder­vinden, want hij werd door de elite van het volk gezien als een dwarsligger, een revolutionair die voor hun macht gevaarlijk was.

Hij had de andere kant uit kunnen gaan, hij had kunnen vluchten, zoals eenmaal vroeger, waneer zijn uur nocht niet gekomen was. Hij had ook passief aan de kant kunnen blijven staan, zich op de berg alleen terugtrekken, zoals eenmaal vroeger, waneer zijn uur noch niet geko­men was. Maar nu was zijn uur gekomen, en hij ging door met wat hij begonnen was, hij ging door tot het bittere einde, ondanks alle tegenwerking. Nu moest hij zijn zen-ding afronden en voltooien.

Hij wordt als koning ingehaald, enthousiaste men-sen zingen hem toe. Het lijkt een triomfantelijke optocht, maar het is het begin van het einde, – wij weten dat en hij wist dat. Ingehaald als een koning, maar wel een koning op een ezel, en dat lijkt zoals een karikatuur. Koningen zitten gewoonlijk op een paard. Daarop kijkt men naar de gewone mensen van omhoog af, daarop kan man naar de oorlog rijden. Niet op een ezeltje, het vervoersmiddel van de arme man, een symbool van vrede en van deemoed. Maar zoals het palmboompje heeft ook de ezel iets taais. De ezel is een trouw dier. Hij draagt geduldig zware lasten over moeilijk terrein en blijft koppig doorgaan.

Wat Jezus naar Jeruzalem bracht was trouw aan zijn opdracht, om aan zijn apostelen te laten verstaan en aan de mensen te laten zien dat ware grootheid ligt in dienst­baarheid, in het dragen van lasten voor anderen. Draag de lasten van elkaar, zegt Paulus, en zo zult u de wet van Christus vervullen. Jezus wil ons in de goede week laten zien dat waarachtig leven vraagt dat je moeilijke dingen niet uit de weg gaat, dat je trouw blijft aan je levensopdracht et dat je je dienstbaar maakt voor medemensen. Ga door, zegt hij ons, ook al begin je moedeloos te worden, bij alle negatieve dingen die je om je heen ziet. Ga door, ook al is het niet gemakkelijk door het onbegrip en soms zelfs de tegenwerking die je tegenkomt. Ga door, ook al vindt men het onzin wat je doet. Laat je niet op sleeptouw nemen door de mode van deze tijd, die houding van "ieder voor zich en God voor ons allen", maar blijf vasthouden aan je overtuigingen.

Jezus op zijn ezel is een voorbeeld voor ieder van ons en ook voor de Kerk van vandaag. Vroeger had zij de neiging om macht en glans bij haar feesten en congressen te ontvouwen; triomfalisme noemt men dat. En toch moet de Kerk dezelfde weg als Jezus gaan. Dezelfde Kerk die de kenmerken van het triomfalisme vertoonde en soms ook cultiveerde is tegelijk de Kerk die met de dood gebrandmerkt is, vervolgd in alle tijden van de geschie-denis, die verstoten is tot in onze dagen. Machteloos tot in het belachelijke in vergelijking met de machtigen der wereld. Helemaal naar God verwijzend, helemaal op God aangewezen.

In deze week zullen wij het geheim vieren van de vredige koning Jezus, die naar de dood gaat. Die kleine onaanzienlijke grauwe ezel die hem draagt is een teken van God voor onze tijd. Niet het sensationele, het op-vallende zal ons redden. Redden kan ons alleen maar de opvallende gehoorzaamheid tegen onze Heer en Meester, die Koning en Vorst is in zijn verlossende liefde en ons aller knecht is geworden.